Het was een schokkend bericht dat we hoorden op woensdag in de Goede Week: Désiré Breugelmans was opgenomen in het AZ Sint-Maarten met een ongeneeslijke ziekte. Hij lag op de palliatieve zorg en kon geen bezoek ontvangen omdat die ziekte dat niet meer toeliet. Het leek niet te rijmen met die altijd opgewekte man die zich in de gemeenschap van Onze-Lieve-Vrouw-over-de-Dijle al jaren inzette in de nevendienst en als vormselcatechist. Hij deed dat met zoveel enthousiasme dat je hem sowieso jonger schatte dan hij was.
En dan, enkele dagen later, de boodschap dat hij was gestorven – op Paasdag, nog geen 69 jaar oud.
Nog maar een paar weken eerder, op 17 februari, was Désiré nog samen met zijn medecatechisten op stap geweest in Brugge om er onder andere het Bijbelmuseum te bezoeken. Sommigen hadden gevonden dat hij wat was vermagerd en hijzelf voelde zich niet helemaal in orde. Maar niemand had gedacht dat het ziekteproces zo snel zou verlopen en zeker niet dat hij zes weken later niet meer onder ons zou zijn.
Désiré was een bijzonder mens, iemand die veel voor anderen overhad. Veel Mechelaars kennen hem van de klusjes die hij bij ze uitvoerde. Hij had twee rechterhanden maar aan werk aan zijn eigen huis kwam hij niet toe. Bij de Hanswijkprocessies liep hij mee als nederige ruimer van de paardenmest.
Hij was ook erg actief: al voordat hij zich ging inzetten in onze gemeenschap was hij degene op wie de Heilig-Hartparochie zo’n beetje dreef. Hij was er voorzitter van de kerkfabriek, organiseerde er met de KWB het bekende ‘ontbijt aan huis’, zorgde voor het Olivetenhof en was er catechist. In totaal is hij de helft van zijn te korte leven actief in de parochie geweest!
Toen de Heilig-Hartparochie in 2013 werd opgeheven en de kerk een andere bestemming kreeg, zette Désiré zijn catecheseactiviteiten bij ons voort. Hij zat ook in het redactieoverleg van de Lieve-Vrouweparochie en daar had hij vaak goede suggesties voor te schrijven artikelen.
Ik mocht hem in 2014 interviewen, vlak nadat hij in de gemeenschap van Onze-Lieve-Vrouw-over-de-Dijle actief werd. Hij vertelde toen over zijn passie voor het spoor -hij was een cheminot, zoals hij zei- en legde ook uit dat hij de catechese graag deed omdat hij ‘niets leuker vond dan het omgaan met de jeugd’. In dat interview beleed hij ook dat hij ‘geboeid was door het christendom: de enige godsdienst die leert, de agressieve de andere wang toe te keren’.
Met Pasen heeft zijn Verlosser hem tot Zich geroepen.
Deze tekst van Rogier Chorus -met dank aan Chantal Van Huffel- verscheen eerder in het Parochieblad (week voor 21 april 2024).