Hoe hebben wij als vrijwilligers het vuur in onze gemeenschap ervaren en
hoe kunnen we dat vuur in de toekomst brandend houden?
24 augustus 2022, een warme zomeravond kwamen we met een 60-tal vrijwilligers samen in onze kerk om naar elkaar te luisteren en af te stemmen hoe we het vuur in onze gemeenschap verder kunnen aanwakkeren, zeker na Coronatijd.
Pastoor Jan vertelde in zijn welkomstwoord hoe hij bij zijn eerste bezoek aan onze kerk in 2006, bij de viering van 50 jaar koor, op het einde ervan achteraan in de kerk kwam en getroffen werd door het Halleluja van Händel, dat Koor en oud-koorleden magnifiek brachten, met een glunderende Bob Peeraer. Hij werd geraakt door wat er gebeurde, door het vuur dat er brandde….
Als vrijwilligers werden we die avond uitgedaagd om aan elkaar te vertellen waar en wanneer wij in OLV o/d Dijle het vuur hebben gevoeld en hoe we het verder willen brandend houden.
In 10 groepen gingen we aan de slag, aangestuurd door Myriam Heeremans. Er werden ervaringen gedeeld en het vuur werd zichtbaar op de enthousiaste gezichten, de stemmen die luider werden, en zeker op het einde tijdens de samenzang van ‘De Steppe zal bloeien’ en het enthousiasme en de vele gesprekken tijdens de receptie.
Alvast deze vuurtjes werden verwoord:
- De kracht die het kerkgebouw uitstraalt, doet ons stil vallen en tot rust komen. We voelen er ons toe aangetrokken, we komen er graag.
- Wat ons erg raakt is dat we ons in de kerk telkens opnieuw welkom weten. Elkeen voelt zich betrokken en aangesproken door wat hier elke zondag en ook daarbuiten gebeurt. We komen er thuis en voelen ons gedragen. Er is een grote openheid voor elkeen; verschillende meningen mogen hier klinken.
- We vieren elke zondag samen rond het woord en het delen van het brood en houden van die continuïteit. Het geeft een ritme, een bepaalde cadans. En tegelijkertijd omarmen we de diversiteit van de voorgangers en de medevoorgangers, de afwisseling tussen eucharistievieringen en gemeenschapsvieringen.
- De vieringen raken door hun zinvolheid en laten het vuur werken door de dynamiek tussen woord, zang en stilte. We appreciëren de kwaliteit van de woorden die hier klinken en de liederen die gezongen worden. De homilies klinken sterk en uitnodigend; ze zetten aan tot nadenken en delen met elkaar. De toenemende aandacht voor stilte wordt erg geapprecieerd.
- Samen in verbondenheid bidden, in een kring het Onze Vader zingen; in stilte bidden voor wat ons in het diepste van ons hart bezig houdt. Het geeft kracht aan ons samen zoeken, ons samen gelovig op weg zijn.
- Dynamiek en veranderingen kunnen we smaken, maar soms hebben we wat meer tijd nodig om er aan te wennen.
- Het jonge geweld in de nevendiensten en de doopcatechese geven energie, laten hoop en toekomst klinken in onze gemeenschap. Niet alleen kinderen en jongeren krijgen ruimte in onze gemeenschap; ook hun ouders zijn er welkom en weten zich aangesproken.
- De zorg voor de zwakken in onze maatschappij krijgt steeds meer aandacht … Samen voor Sam, de werking in het Milsenhof, de kaartjes voor de zieken, de connectie met de wereldkerk en projecten elders.
De vuurtjes brandden zo erg in de verschillende groepen dat ook spontaan nieuwe ideeën opflakkerden, zoals:
- De connectie tussen het kinderkoor en de nevendienst wakkerde die avond spontaan aan … er zijn heel wat ideeën die we samen verder willen verkennen.
- We willen nog meer aandacht hebben voor elkaar en voor nieuwe meevierders door opnieuw praatjes bij de koffie en recepties te organiseren waar we de kans krijgen ons leven met elkaar te delen, elkaar echt te ontmoeten. En misschien organiseren we een sobere maaltijd.
- Jonge ouders met kinderen meer kansen geven om tot rust te komen en te herbronnen tijdens de zondagsviering door regelmatig babysit te organiseren.
- Mensen persoonlijk aanspreken en uitnodigen om te blijven komen, en misschien wel mee te werken.
Alles wat we die avond in augustus met elkaar deelden, wordt verwerkt en zal klinken tijdens een parochieforum in het voorjaar 2023.
