Wat is er nu meer gewoon en vanzelfsprekend dan een tafel?
In elk huis staat er een en mensen gaan daar aan zitten om samen te eten, waarbij dan allerlei verhalen over dingen die er ooit gebeurd zijn verteld worden.
Zo herinner ik mij uit mijn kinderjaren dat wij onze grootvader graag lieten vertellen over de oorlogstijd: “Allez, peter, vertel nog een keer hoe ge een vuist maakte naar een Duitse vlieger die daarna een duik nam om u te beschieten!”
Of verhalen over familieleden die een bepaalde indruk op ons hebben gemaakt of door hun manier van doen nu nog altijd, als we opnieuw samen aan tafel zitten, onze lachlust opwekken. Bij verhalen aan tafel voelen mensen zich verbonden in de vertrouwde kring die een gezin, een familie of gemeenschap is.
Maar er zijn ook tafels die het gemis aan mensen wakker roepen omdat zij er niet meer zijn of tafels die leeg zijn omdat er honger en dorst is en mensen niets hebben om te eten. Die tafels roepen vervreemding op, gemis en verdriet! Op veel plaatsen in de wereld staan er tafels leeg.
Op Witte Donderdag staan er twee tafels in ons midden. Twee tafels als beeld voor twee werelden: de ene tafel roept het bittere verhaal op van mensen die onderdrukt werden in Egypte door een koning die het nooit verdiend heeft dat zijn naam zou herinnerd worden. Hij was de “farao”. Het ging daar om een leven dat geen leven is, een wereld waarin mensen niet bekommerd zijn om elkaar maar willen heersen over anderen. Daar smaakt het leven bitter, zo bitter als de kruiden waarin de Joden hun brood doppen om de Uittocht te gedenken. Bitterheid, niet alleen toen in Egypte, helaas ook nu op vele plaatsen van de wereld die de onze is.
De andere tafel wil ons laten zien dat het ook anders kan, dat het leven van mensen er anders kan uitzien. Aan die tafel wordt gedeeld. Mensen bewijzen elkaar een dienst door elkaar het gevoel te geven dat de een niet meer is dan een ander. Hoe mooi komt dat tot uitdrukking in wat wij Jezus zien doen: hij wast de voeten van zijn leerlingen. Het leven van mensen die echt mens willen zijn, hun leven, ons leven wordt niet getekend door macht maar door de eenvoudige vraag: ‘Wat kan ik voor jou doen?’
Aan die tafel wordt met een eenvoudig gebaren duidelijk gemaakt wat het diepste geheim van leven is: niet onderdrukken, niet elkaar verkopen of verraden maar in vrijheid en verbondenheid elkaar eerlijk dienen!
Waar mensen zich gehoord en gezien weten worden zij herschapen en verkwikt. Daar wordt als in een flits, de Verborgene zichtbaar. De Eeuwige, degene die Jezus “Vader” noemt. Die aan ieder van ons vraag: ‘Mens, waar ben je, waar is je zus, je broer?’ Dan wordt in ons het verlangen wakker naar een nieuwe wereld, het visioen dat maar niet wijken wil uit ons hart. Laten wij dan op Witte Donderdagavond heel bewust aan tafel zitten, aan de tafel van de nieuwe wereld die Jezus voor ogen stond en voor ogen staat. Het is de bedoeling dat wij ons daar achter scharen.
Jezus heeft zichzelf weggeschonken als brood om van te leven en als een beker van toekomst. We gaan daar straks een stukje en een slokje mogen van proeven. Om de smaak te pakken te krijgen. De smaak van de nieuwe hemel en de nieuwe aarde.
Pastoor Jan, Witte Donderdag 2023