Dankviering 29 juni 2025
Op zondag 29 juni kwam onze gemeenschap bijeen onder een thema dat ons allen raakt: DANKBAARHEID. Een viering in een goed gevulde kerk, waaronder heel wat kinderen en jongeren en met maar liefst vijf voorgangers: pastoor Jan, Guido, zuster Ann, Fabienne en Wim.
De eerste lezing was perfect aangepast aan dit thema. Paulus roept in zijn brief aan de christenen van Kolosse immers op tot een leven in liefde, geduld en vriendelijkheid. Hij moedigt mensen aan om in dankbaarheid en in harmonie met elkaar te leven, tot opbouw van de gemeenschap. Een oproep ook naar ons vandaag.
In de homilie verwoordde Guido waarom we dankbaar zijn om onze gemeenschap van Onze-Lieve-Vrouw-over-de-Dijle. Ze werd verrijkt door enkele getuigenissen van mensen uit onze gemeenschap, gebracht door Zuster Ann en David.
Hierna volgt de integrale tekst van de homilie:
Beste mensen,
Het klinkt door heel de viering vandaag: we zijn dankbaar om onze gemeenschap van O. L. Vrouw o/d Dijle; om wat was, wat is en wat nog mag komen.
Een gemeenschap die bestaat vanuit het wekelijks samenkomen en vieren. Dat is ook de basis van de Zeven Uitgangspunten van onze gemeenschap.
- We laten ons inspireren door de levende Jezus en zijn boodschap van een liefdevolle God, zo luidt ons eerste uitgangspunt.
- Daarom komen we elke zondag samen rond het Woord en rond de Tafel van Jezus; ons tweede uitgangspunt.
Dit samenkomen en vieren is mogelijk omdat we er ons met velen voor engageren:
- Voorgangers en medevoorgangers,
- Kosters, acolieten, bloemendames, lectoren, geldbeheerders, mensen van onthaal en van praatjes bij een drankje,
- Het zingen en de muziek in de kerk: op de eerste plaats Koralis, dat er elke week staat, Vokalis op de grote feestdagen en ook in de Goede Week
Enkele keren zingen kinderen en jongeren. En steeds met enthousiaste dirigenten.
En altijd is er onze orgelist – titularis Wieland Claes.We zijn ook dankbaar om de vrijwilligers die zich inzetten voor deze unieke kerkruimte, met als blikvanger het gerestaureerde schilderij van Rubens De wonderbare visvangst. Tegelijk zetten we ons open voor hedendaagse kunstwerken, zoals The veil of Irpin van Nikita Kadan, achteraan in de kerk en het nieuwe werk van Mickey Yang, in de dwarsbeuk, die passen binnen het karakter van dit gebouw. Zo is het niet alleen een plaats van vieren, stilte en traditie, maar ook van nieuwe ideeën en dialoog.
Samen maken wij onze gemeenschap, ieder op zijn of haar manier: wie hier al lang komt, wie af en toe komt, wie recent in onze gemeenschap toekwam of wie zich via de nieuwsbrief verbonden voelt.
Een bijzondere plaats krijgt de catechese of het binnenbrengen in ons geloof en in de geloofsgemeenschap, nauw verbonden met onze wekelijkse vieringen en ook mogelijk gemaakt door vrijwilligers:
- De weg van jonge ouders naar het doopsel, dat na een viering plaats heeft
- De weg naar eerste communie en vormsel met de wekelijkse nevendienst in De Ark.
Zo mogen we gemeenschap zijn, waar oud en jong zich thuis kunnen voelen en ontstaat verbondenheid.
Chantal verwoordt het als volgt:
“Ik word me meer en meer bewust hoeveel mensen actief zijn in onze gemeenschap en het ontroert me hoe bereidwillig vrijwilligers zijn wanneer ik ze bestook met een vraag om een dienst. Als verantwoordelijke voor de vormselcatechese bestook ik vaak mensen met een vraag. Ik krijg altijd een positief en vriendelijk antwoord. Hoe mooi is dat toch. Ik wil via deze weg al die vrijwilligers ontzettend danken voor de heel fijne samenwerking. Ik besef meer en meer dat dit allesbehalve vanzelfsprekend is. Het is de Goede Geest die waait en rijkelijk vruchten opwekt. Een dankbare Chantal”
We zijn dankbaar dat de vieringen van eerste communie en vormsel ouders raakt. Joris drukt het uit als volgt:
“Onze zoon Joris had het geluk dat hij hier in deze kerk een maand geleden, samen met de andere communicanten zijn eerste communie mocht doen.
Het was voor onze Joris, en ook voor ons, een fijne en waardevolle ervaring om hier met zijn allen samen in een kring het Onze Vader te zingen, om samen met anderen even stil te staan bij dat eeuwenoude verhaal van Jezus Christus, dat verhaal dat ons vandaag nog steeds diep raakt.”Het geregeld samenkomen creëert verbondenheid en zet aan elkaar te dragen, ook in moeilijke momenten van het leven en zeker bij afscheid.
Lieve verwoordt met schroom en terughoudendheid, heel persoonlijk wat Werner en zij in dankbaarheid hebben mogen ervaren door onze gemeenschap:
“Je in een moeilijke tijd gesteund weten door onze geloofsgemeenschap biedt houvast. Het geeft veerkracht.
Werner en ik mochten dat ondervinden tijdens zijn ziekte en ik, verder bij zijn overlijden. We voelden ons gedragen. Er ging haast geen dag voorbij of er waren die kleine tekens van vriendschap. Een vriendelijk woord, een telefoontje, een kaart of mail, een bezoekje, de belofte van een gebed, een boeket bloemen of een tak orchideeën, een kaars, een gedichtenbundel, een coupe ijsroom… Het hield niet op.
Vriendschap is creatief! Zoveel attenties, het waren gebaren van diep meeleven. Het raakte ons en bemoedigde ons alle twee om samen verder te gaan. Het was een groot vangnet.
Het verhoopte mirakel bleef uit, maar er groeide een verbondenheid, een sterkte. Delen, geven en ontvangen doet leven, zeker in een donkere tijd.
De Onzegbare, liefdevolle God was ons in mensen nabij.”
We moeten deze verbondenheid koesteren, we mogen er niet aan voorbij gaan en zo met elkaar een leven-gevende gemeenschap zijn.
Ook voor Aida was Onze-Lieve-Vrouw-over-de-Dijle een veilige haven.
“Het afgelopen jaar was bijzonder pijnlijk door het overlijden van mijn man en vader van mijn dochtertje, onze geliefde Wim Jansen. Te midden van dit verdriet zijn Itzel en ik omringd door de liefde van onze familie en vrienden in België, Mexico en andere delen van de wereld. Bovendien hebben we in Onze-Lieve-Vrouw-over-de-Dijle een veilige haven en een gemeenschap gevonden die ons liefdevol heeft opgevangen en ons heeft gesteund bij elke stap die we hebben gezet om de nagedachtenis van Wim te eren. De vrijgevigheid van jullie harten, het inlevingsvermogen en de hartelijkheid waarmee we worden ontvangen, herinneren ons eraan dat we niet alleen, dat er altijd hoop is en dat de oneindige goedheid van God zich manifesteert in gewone mensen, die grote dingen doen in elk klein detail.”
We zijn dankbaar dat we samen een verbonden gemeenschap vormen, waar we blijven aan werken.
Paulus herinnerde er ons aan in de eerste lezing, in zijn brief aan de christenen van Kolosse:
“het allerbelangrijkste is: houd van elkaar.
Want liefde maakt van jullie een volmaakte eenheid.
Jullie zijn uitgekozen om samen één kerk te vormen.
Christus heeft jullie vrede gegeven.
Laat zijn vrede jullie nu leiden bij jullie beslissingen.
En wees dankbaar!”Een uitnodiging om aanwezig, beschikbaar, persoonlijk, betrokken te zijn voor elkaar. Joris verwoordt wat door hem gaat als hij denkt aan onze gemeenschap.
“Bij het overlijden van mijn echtgenote heb ik kunnen ervaren hoe belangrijk het is dat je er niet alleen voor staat. Familie en vrienden natuurlijk. Maar ook deze gemeenschap heeft zich van zijn beste en warmste kant getoond.
Aanwezig, beschikbaar, persoonlijk, betrokken. Een schouderklop, een omhelzing, een warm woord. De voorganger, het koor. En ook de weken erna niet vergeten. Veel om aan te denken, te herinneren, en om dankbaar voor te zijn.”
Bij het Onze Vader werd iedereen uitgenodigd om in kring rond het altaar te komen zingen, samen met de kinderen die uit hun nevendienst kwamen. Pastoor Jan vroeg de kinderen wat ze vanuit de nevendienst hadden meegebracht: het waren handjes waarbij ze op de vingers hadden geschreven waarvoor ze dankbaar zijn. En de kinderen vertelden gretig alles wat ze zo ijverig hadden genoteerd!
Tijdens de communie speelde Roos, een vormeling, ‘Prelude’ uit ‘École d’orgue’ van Jaak Nicolas Lemmens op het orgel.
Na de voorbeden volgde nog een dankwoord van pastoor Jan: een dankwoordje voor de gemeenschap en in het bijzonder voor Eric Stroobants, die jarenlang voorzitter was van de Kerkfabriek van de Lieve-Vrouweparochie.
Aan het einde van de viering zong het koor ‘Gloria sei Dir gesungen’ van Bach en na de zegenbede speelde Wieland ‘Die Forelle’ van Schubert.
De dankviering werd afgesloten met een Praatje bij een Drankje. Na dit gezellig ontmoetingsmoment werden de ouders en de kinderen van eerste communie en vormsel uitgenodigd om in kleine groepjes de nieuwe ‘Kinderroute’ in onze kerk te volgen, waarbij ze hier en daar wat info kregen van de catechisten. Nadien trokken ze nog verder naar de Basisschool Ursulinen voor een broodje en een lekker ijsje.
Foto’s: Bert Cluytens