‘Licht wordt geboren’. Dat staat op de kaft van de misboekjes die we gebruiken tijdens de Adventsperiode, met erboven een foto van een prachtige zonsopgang. Licht liep vandaag als een vuurtje doorheen de viering. Het was immers de eerste dag van het nieuwe kerkelijk jaar en de eerste dag van de Advent. Het was de dag waarop het eerste kaarsje brandt; het begin van een periode waarin de warmte en het licht elke week een beetje groter worden, in een groeiende tegenbeweging op de donkerte van de dagen.
En precies op deze dag stonden 29 vormelingen vooraan in de kerk. In groep namen ze plaats op de trappen van het planum, gekleed in hun vrolijke kleurrijke vormsel T-shirts. Ze waren goed voorbereid. In de catechesegroepjes hadden ze eerder deze week al gesproken over de naamopgave. Wat betekent een naamopgave eigenlijk? Waarom doen we dat? Per groepje vertelde één van hen wat hun bevindingen waren. ‘We geven onze naam op omdat wij gelovig zijn en Jezus en zijn volgelingen beter willen leren kennen.’ Of ‘We geven onze naam op omdat onze ouders katholiek zijn, en wij willen bijleren over God.’ Ook dankbaarheid kwam aan bod, ‘omdat onze ouders ons onze eerste communie hebben laten doen.’ Een beetje zenuwachtig en haastig gaven ze de micro door aan elkaar. En één voor één klonken hun namen. De weddenschap om op dit moment stiekem een dansje te doen, werd bij deze verloren. Want hoe jong ze ook zijn, ze beseffen maar al te goed dat dit een plechtig moment is.
Een moment waarop het licht wordt doorgegeven: in de jaarlijkse beweging van Advent naar Kerst, van donker naar licht, maar ook van van generatie op generatie. Toen brak de zon door en viel het licht door de glasramen in een kleurrijke regenboog op de zuilen van de kerk. Dat er nog veel namen mogen klinken.
Tekst: Karen Hulstaert
Foto’s: Griet Peters