Elk jaar vieren we met Pasen dat het leven sterker is dan dood. Daarbij horen de Goede Week en Pasen onverbrekelijk bij elkaar. Omdat het toch niet zo kan zijn dat het leven doodloopt op het kruis; dat verdriet, ellende en lijden het laatste woord hebben. We willen ons niet doodstaren op dat einde. Zelfs in de vieringen op Witte Donderdag en Goede Vrijdag, wanneer we het laatste avondmaal en de kruisiging gedenken, klinkt er altijd al iets door van Pasen, van het opgewekte leven. Dat is toch de kern van ons geloof; dat we niet blijven staan bij het kruis, maar ons vastgrijpen aan het nieuwe begin, aan het vertrouwen in het leven en de liefde.
Dood niet weg te denken
En toch lijkt het soms te vanzelfsprekend, de manier waarop we in de vieringen van Witte Donderdag en Goede Vrijdag de zondag van Pasen alvast ‘meenemen’ alsof het de enige mogelijk uitkomst is. Doen we daarmee niet tekort aan al die mensen die gebroken zijn in en door het leven? Als de overwinning van het leven gegarandeerd is, waarom zouden we dan nog verdriet hebben; het leven gaat toch zo gezegd gewoon door?
Juist met Pasen moeten we er aan denken dat er wel degelijk iets gebeurd is, dat het leven niet gewoon verder gaat na de dood. Dat heeft iedereen die ooit iemand verloren heeft aan de dood, of een ander zwaar verlies heeft geleden, aan den lijven ervaren. Daarna is er niets meer gewoon, alles is anders. Er is iets voorgoed gebroken. En dan zijn er de ‘anderen’ die verwachten dat je de draad weer oppakt, dat je weer gewoon doet … Hoe kan dat, want er is niets meer gewoon.
Oefening in liefde
De ‘onmogelijkheid’ dat er te midden van de dood op de een of andere manier nieuw leven gebeurt. Het is een geheim dat we niet in woorden kunnen vatten, omdat de woorden die we gebruiken niet bij elkaar passen en toch bij elkaar horen: leven en dood. Daarom is het goed dat we in de Goede Week vooruitlopen op Pasen en dat we met Pasen de dood niet vergeten. In een wankel evenwicht proberen we onze weg te vinden tussen licht en donker, goed en kwaad. Ook de mooiste paasviering is niet in staat om iets te veranderen aan onze sterfelijkheid. En aanstaande zondag zal het kwaad in de wereld nog altijd bestaan.
Maar met dat alles op de achtergrond oefenen we om ons nog maar eens toe te vertrouwen aan het leven en de liefde. Er is wel iets veranderd, gebroken. Het blijft een litteken voor altijd zichtbaar en voelbaar. Na de opstanding herkennen de leerlingen van Jezus hem aan zijn littekens. De herinnering aan zijn lijden maakt dat ze hem kennen en verder durven. Zij in de wereld die de hunne was; wij in de onze.
Zalig Paasfeest vanwege de pastores van Mechelen, Jan Arnalsteen