Getuigenissen tijdens de startviering van de eerste communie

Getuigenis van Sebastiaan

“Na een zoektocht van enkele jaren doorheen het Mechelse kerkenlandschap, vond ik ongeveer zes jaar geleden aansluiting bij onze gemeenschap van Onze-Lieve-Vrouw-over-de-Dijle. Een warme en eigentijdse gemeenschap waar traditie en vernieuwing hand in hand lijken te kunnen gaan. Een drijvende gemeenschap van engagement. Een diverse gemeenschap waar unieke individuen zichzelf kunnen blijven, doch verbonden door de zeven uitgangspunten en vooral: verbonden in het geloof in God.

Na mijn eerste stapjes in onze gemeenschap, werd ik al snel aangesproken -letterlijk en figuurlijk- om erin te stappen: in die “nevendienstwerking”. Een vlammetje werd ontstoken. Een roeping? Om getuige te zijn van “geloof”? Meteen een eerste reden, misschien de belangrijkste, om er voor te gaan.

Tijdens de eerste voorbereidende avondvergadering werd ik warm onthaald door de cathechisten. Ik begreep er eerlijk waar wel geen snars van: knutsels, Arkmama’s – en matrozen, cathechese-op-zondagen, liedjes, vlot, visjes, kot van Marie, pasjes, weekkapel, Ark enz. Ondertussen is alle mist opgeklaard, en vaar ik trots mee, met “De Ark.” De Ark, een naam zonder afgelijnde definitie. Maar, een begrip, voor alles wat te maken heeft met het inspireren van kinderen en jongeren, van flinke kleuter tot en met jongeren die het plechtig Vormsel mogen ontvangen. Ikzelf ben vooral betrokken op de werking voor onze eerste communicanten.

Mijn eerste missie is dus: getuigen. Zoals Jezus de twaalf zond om te verkondigen, zo probeer ook ik, stapjes te zetten in hun voetsporen om de kinderen te vertellen over de liefde van God en de vriendschap van Jezus. Zoals ons eerste uitgangspunt stelt: “We laten ons inspireren door de levende Jezus en zijn boodschap van een liefdevolle God.” Ik probeer ook in mijn dagelijks leven te getuigen, door te leven geïnspireerd door Jezus. In de “Ark” kan dat misschien wat explicieter, met minder schroom. Elke zondag van het schooljaar zijn de kinderen en jongeren welkom, om rond het Woord, en na de nevendienst ook rond de Tafel van Jezus getuige te zijn van Hem.

Een tweede missie is begeleiden. Elke kind is anders, heeft andere noden en andere talenten. Om dat te kunnen ontdekken, is het belangrijk dat elk kind zich thuis voelt. Het derde uitgangspunt van onze gemeenschap “We heten iedereen hartelijk welkom” is daarom voor mij geen detail. Ook voor de kinderen en jongeren, proberen we dit in de praktijk om te zetten.Nadat we de kinderen welkom heten aan de Arkboot of Theofiel, tegenwoordig links achteraan in de kerk, dichtbij de Doopkapel, krijgen kinderen die hun eerste communie gaan doen tot en met de kinderen van het zesde leerjaar hun persoonlijk pasje. Een pasje met hún naam op. Een naam die alleen van hen is, zodat ze weten: “Hier ben ik echt welkom!”. Ook voor bezoekende kinderen, zijn er blanco pasjes want ook zij zijn welkom.

Tot slot probeer ik de kinderen op sleeptouw te nemen, hen te helpen groeien in geloof. Niet door sprookjes te vertellen, maar de verhalen uit de Bijbel als echte, waarde-volle verhalen te lezen, erover te zingen, er rond te werken. Wat ook belangrijk is, ze leren niet alleen van mij, maar ik van hen. Niemand is perfect of alwetend. De inzet en de inzichten van de kinderen zijn bewonderenswaardig

Buiten inkeer, keren we ons ook naar buiten. Zoals een stukje uit het voorlaatste uitgangspunt stelt “We dragen zorg voor wie het moeilijk heeft in onze gemeenschap en daar buiten”, proberen we met de eerste communicanten via Samen voor Sam die betrokkenheid aan te wakkeren. Kinderen op sleeptouw nemen, doen wij als cathechistenploeg niet alleen. We proberen de ouders ook te betrekken en ik voel me ook gesteund door jullie als gemeenschap. Mag ik jullie vragen om jullie sterke betrokkenheid te blijven aanhouden, zowel direct en expliciet als ondersteunend en impliciet. Zo blijft de nevendienst niet iets wat naast de vieringen plaatsvindt, maar mét en door.”


Getuigenis van Amber

“Toen we de beslissing maakten om Elise – onze dochter – haar eerste communie te laten doen, begon er ook voor ons een nieuw stukje van ons levenspad. Graag deel ik vandaag met jullie mijn ervaring.

Als start nam ik deel aan de ouderavond waar ik zowel praktische uitleg kreeg als de kans om met andere ouders in dialoog te gaan over waarom we voor de eerste communie kozen en welke waarden we graag aan onze kinderen wilden meegeven. We maakten ook kennis met de begeleiders die onze kinderen en ons zouden helpen in de weg naar het grote moment. Het viel me toen al op hoe vol goesting zij klaarstonden om dit avontuur te begeleiden.

Doorheen het jaar ging ik regelmatig met mijn kindjes naar de kerk en namen zij deel aan de nevendienst. Daar hoorden zij de verhalen van Jezus op hun maat en konden ze samen met andere kinderen ontdekken wat er allemaal in de Bijbel staat. Regelmatig werd er ook op een creatieve manier verder met het verhaal gewerkt. Daarnaast waren er enkele catechesemomenten waarbij je samen met je kind en de andere gezinnen aan de slag ging. De kinderen maakten bijvoorbeeld kennis met de belangrijke plaatsen en voorwerpen in de kerk door middel van een zoektocht. Je zag het speelplezier in de verschillende kinderogen en ook als ouder keek je nog eens door een kinderbril naar bepaalde voorwerpen of tradities.

Het was fijn om te merken dat er echt op maat van de kinderen wordt gewerkt. Er werd nagedacht over welke activiteiten het beste werken om kinderen te prikkelen, te laten ontdekken en te laten vertellen. Met een geheugensteuntje in de vorm van een armband of sleutelhanger werd bijvoorbeeld het Onze Vader aangeleerd. Ook het breken van het brood kwam aan bod en werd samen al eens geoefend.

Ik vond het een mooie afwisseling van in groep aan de slag te gaan, maar daarnaast ook met leuke opdrachten thuis met je kind rond thema’s zoals vergeving te werken.

Mijn dochter leek doorheen het jaar ook steeds meer uit te kijken naar de eerste communieviering. Het was mooi om haar samen met de andere kinderen te zien genieten van het moment zelf. Haar te zien meezingen met de liedjes die ze goed geoefend hadden en die nu thuis ook af en toe nog worden gezongen. Haar trots de kerk zien rondstappen om iedereen te laten zien dat ze klaar was voor die nieuwe stap op haar levenspad. Tijdens de viering kreeg elk kind de kans om zijn steentje bij te dragen op een manier die goed voelde voor hen: door iets te doen of iets te zeggen. Om de viering ook echt van hen te laten zijn.

Tot slot werd er in juni nog een dankviering georganiseerd waarin zowel de eerste communicanten als de vormelingen waren uitgenodigd. Het was mooi beeld om al die kinderen rond het altaar te zien en een bepaalde verbondenheid te voelen. Aansluitend volgde er nog een slotactiviteit waarin er aandacht was voor de weg die was afgelegd en waarin de kinderen met goede moed en hun koffertje gevuld met mooie woorden en cadeautjes klaar waren voor de vakantie.

Als ik terugkijk op het afgelopen jaar vond ik het een mooie manier om zelf even stil te staan. Om tijd te nemen om nog eens na te denken over de waarden die je belangrijk vindt en die je graag wil meegeven aan je kinderen. Onze huidige maatschappij gaat snel en we zijn dag in dag uit met zoveel verschillende dingen bezig. Het is voor mij niet altijd eenvoudig om daarin ook bewust bezig te zijn met mijn geloof, maar op heel wat momenten maakte ik daar het afgelopen jaar wel wat meer tijd voor. Ik voelde mij op heel wat momenten verbonden met de andere mensen in de kerk. Als we onderweg zijn wijzen de kinderen mij op de Mariabeelden en de kleine ritueeltjes zoals het branden van een kaars en een kruisje voor het slapengaan kregen weer wat meer aandacht in ons gezinsleven. Maar vooral besef ik nog eens dat ik mijn kinderen graag wil laten opgroeien tot liefdevolle volwassen die klaar staan om anderen te helpen en die weten dat verbondenheid belangrijk is.

Dankjewel aan iedereen die het afgelopen jaar zijn steentje klein of groot bijdroeg.”


Getuigenis van Natalie, mama van Roos

Mijn dochter, Roos, deed afgelopen mei haar eerste communie in deze parochie.

Wij zijn nieuw in deze parochiegemeenschap en wat mij meteen opviel is de warmte en hartelijkheid binnen de groep. In de voorbereiding naar die eerste communie werd ingezet op ontmoeting en verbinding, zowel tussen ouders en kind, kinderen onder mekaar als ouders onder mekaar.

Voorbereidingen werden op een kindvriendelijke manier georganiseerd, al doende bezig zijn en ontdekken, verhalen creatief verwerken en samen zingen.

Tegelijkertijd werden ook wij -ouders- aan het werk gezet. Bijbelverhalen lezen met de kinderen, praten over geloven en wat we belangrijk vinden in het omgaan met elkaar. Warm aangemoedigd en gestuurd door de catechisten, zonder strenge afrekening. Je staat er niet alleen voor, we doen het hier samen.

Je eerste communie doen… niet zomaar een keuze, maar een bewust engagement. Voor de kinderen, maar ook voor de ouders.