De vormselcatechese 2021-21 kon bekroond worden met de vormselviering op26 september.
Verslag van de vormselviering in Kerk en Leven
Zondag 26 september kwamen meer dan 300 mensen bijeen in de kerk van Onze-Lieve-Vrouw-over-de-Dijle om samen met 35 vormelingen Vormsel te vieren. Wat een feest! Eindelijk weer onbeperkt mogen bijeenkomen om te vieren.
Het was dan ook de eerste viering die onze vormelingen samen mee maakten over het hele afgelopen jaar. Voor hen, voor hun catechisten en voor hun ouders was het dan ook een heel speciaal jaar waarin de catechese creatief moest heruitgevonden worden.
Corona heeft ons aangevuurd om de weg van de intergenerationele catechese -ouders en kinderen samen- verder in te slaan.
Met behulp van zelfgemaakte filmpjes werden ouders en kinderen uitgedaagd om het geloofsgesprek aan te gaan : waarom hebben wij jou laten dopen? Hoe denk jij, hoe denk ik dat God eruit ziet? Hoe bouwen wij in ons gezin aan het rijk Gods? Spijt en vergeving, hoe gaan wij ermee om?
Het vroeg veel van de ouders, maar velen gaven ons terug dat de catechese een gelegenheid bood om in gezin te spreken over onderwerpen die anders niet werden aangesneden. Vaak deden broer en/of zus ook hun zegje en ontstonden ware gezinsgesprekken.
Gelukkig konden we later op het jaar tweemaal live catechese geven in onze groepjes. Het viel ons op hoe de kinderen een band hadden opgebouwd, al hadden ze elkaar enkel in korte zoomgesprekken gezien.
In de laatste catecheseactiviteit maakten de kinderen kennis met de rijkdom van de Vormselsymbolen. Ook dit was een doe-moment in het gezin. We vroegen de ouders om met het gezin een staptocht te doen met een picknick, en op vier plaatsen halt te houden met een opdracht rond de handoplegging, de zalving, de geloofsbelijdenis en de eucharistie.
Van overal kwamen verslagen en foto’s binnen : Marthe deed de wandeling in de bergen in Oostenrijk, Emanuel zocht naar een mooie kei in de Ardennen en Sofie ondervond dat je niet gemakkelijk een steen vindt in het Mechels Broek.; Leopold werd uitgedaagd in Ieper om stil te staan bij zijn eigen verleden en toekomst ; Casimir ging met het gezin fietsen in OLV Waver en Ruben deed de opdrachten in het krekengebied van Meetjesland. Chloé schreef: “De omgeving gaf inspiratie en was de ideale plaats om stil te staan bij het Vormsel” en dat was de bedoeling. Sebastian schreef het ook letterlijk, dat hij had nagedacht met zijn ouders over wat dat nu was : plechtige communie doen en waarom hij dat nu echt zou doen.
Tristan vond zijn steen op het strand van Nieuwpoort, een kei. Op de steen moesten de kinderen een beetje olie druppelen. Lise schreef: “Na het droogmaken verscheen er een vlek op de steen die niet meer wegging. Papa vertelde me dat ik bij mijn Vormsel ook gezalfd zal worden en dat dat teken van Christus altijd zal bij blijven. Net als olie op de steen”. “Het is een symbool voor kracht en troost”, vond Nore.
En wat is de diepere betekenis van de handoplegging? ‘De kinderen gaven heel wat voorbeelden van wat je met je handen kan doen” schreven de ouders van Marthe, “maar het beschermende en koesterende gebaar gaf een intens familiemoment’ en dat zag je op de aangrijpende foto waarbij elke gezinslid een hand op de schouder van Marthe legde. “Deze handoplegging gaf me een geborgen gevoel, een beetje zoals Jezus ons dat ook geeft”, vertrouwde Hannah ons toe in haar verslag.
Het gezin van Emanuel deed wandeling in Parc Chlorophylle en na het lezen van de geloofsbelijdenis “ zijn we van uit dit park dieper de bossen in gegaan waar we vooral vaak hebben stilgestaan en genoten van de stilte. Toch uniek zeker na het lezen van de tekst van de geloofsbelijdenis”, blikten ze terug in hun verslagje.
“Als laatste deden we de opdracht met de tafel. Samen rond de tafel zitten brengt mensen samen en verbindt mensen met elkaar”, schreef Nore. Of er nu koffiekoeken werden gegeten, een stukje chocola of een heuse barbecue, telkens werd even nagedacht over wat het betekent om samen maaltijd te houden.
“Het was een leuke wandeling en ik weet nu al veel meer over mijn Vormsel”, besloot Wies.
Zo voorbereid brak de dag van het Vormsel aan.
Met hun kleurrijke T-shirts trokken de vormelingen in processie door de kerk naar hun plaatsen in een kring rond het altaar. Vormheer Steven Wielandts, rector van de Hanswijkbasiliek, was de voorganger. Vooraan stond de doopvont en Sebastian stak het licht van de paaskaars aan. Zo brachten we Jezus, het Licht van de wereld in ons midden.
In zijn begeesterend woordje in de homilie drukte de vormheer de jongeren op het hart dat God hun bij hun doopsel had gezegd: ik hou van jullie en dat hij hen nu zegt: ik geloof in jullie.
De geloofsbelijdenis was een indrukwekkend moment. De vormelingen ontstaken hun eigen doopkaars aan de paaskaars, zoals tijdens hun doopsel, en met de brandende kaars in de hand spraken ze krachtig en duidelijk allemaal samen hun geloof uit.
De vormheer zalfde elkeen en nam de tijd voor een persoonlijk woordje. Een vormeling vertrouwde achteraf aan zijn catechist toe: ‘mijn peter legde zijn hand op mijn schouder maar hij gelooft niet. Maar ik geloof wel!’
Gedragen door het lied ‘ik geloof, ik vertrouw en waag de sprong om te geloven’ verlieten ze de kerk om verder te feesten in familie. Het deed deugd!
Chantal